Skóra dojrzała i problematyczna w gabinecie kosmetologa cz II.

Trądzik osób dorosłych.

Od lat obserwuje się wzrost trądziku osób dorosłych i znacząco, bo aż w 80% dotyczy on kobiet. Podobnie jak w przypadku trądziku młodzieńczego patogeneza trądziku dorosłych jest złożona i obejmuje wzajemne oddziaływanie nadmiernej produkcji łoju, nieprawidłowego rogowacenia w obrębie ujścia mieszka i kolonizację bakteryjną przewodu włosowo-łojowego przez Cutibacterium Acnes.

Patogeneza trądziku dorosłych obejmuje wiele czynników egzo i endogennych.

Czynniki endogenne:

Zaburzenia endokrynologiczne

Przewlekła stymulacja odporności wrodzonej

Predyspozycje genetyczne – większość pacjentów (67%) miało w wywiadzie pierwszy stopień trądziku młodzieńczego

Czynniki egzogenne:

Kosmetyki, kremy z filtrami UV

Leki stosowane ogólnie, także tabletki antykoncepcyjne

Stres i stres przewlekły

Palenie tytoniu – wśród palaczy stwierdzono wyższy odsetek osób z ciężkim trądzikiem w porównaniu z osobami niepalącymi (17,4%)

Jedną z najczęstszych dysfunkcji endokrynologicznych trądziku dorosłych kobiet jest nadmiar androgenów będący następstwem patologii jajników lub nadnerczy,

Do określenia źródła androgenów niezbędna jest ocena hormonalna (wykonana przez lekarza). Kosmetolog powinien ściśle współpracować w tym przypadku z lekarzem.

Poza zespołem policystycznych jajników główne endokrynopatie przebiegające z objawami hiperandrogenizmu to wrodzony przerost nadnerczy, guzy jajników, nadnerczy, przysadki czy podwzgórza.

W diagnostyce trądziku pospolitego o przewlekłym przebiegu, późnym początku i odporności na leczenie konieczna jest ocena profilu hormonalnego pacjentów, w szczególności prolaktyny.

Obserwuje się wpływ niewłaściwej diety na nasilenie trądziku dorosłych poprzez hiperkeratozę mieszków i nasilenie łojotoku wywołane przez zaburzoną sygnalizację przez składniki odżywcze.

Leczenie trądziku dorosłych

U dorosłych kobiet należy zastosować holistyczne podejście do terapii trądziku.

Należy połączyć standardowe leczenie z terapią wspomagającą i postępowaniem kosmetoogicznym. Dla dorosłej kobiety na wybór leczenia ma wpływ wiele czynników. Należy uwzględnić predyspozycje starszej skóry do podrażnień, możliwej powolnej reakcji na leczenie. Za to występuje wysokie prawdopodobieństwo przestrzegania zaleceń terapeutycznych. Jeśli występuje drapanie zmian skórnych to zwykle na tle psychologicznym warto zwrócić pacjenta w kierunku psychologa, psychiatry. Przestrzeganie terapii powinno być wspierane edukacją pacjenta. Leczenie miejscowe i ogólne zmian skórnych jest takie jak w trądziku pospolitym.

Wpływ diety na kondycję skóry i proces starzenia się

Prawidłowe odżywianie jest ściśle związane z kondycją skóry. Codzienne dostarczenie niezbędnych składników odżywczych jest niezwykle istotne dla wszystkich procesów biologicznych zachodzących w skórze. Skóra jest tkanką o wysokim potencjale proliferacyjnym, dlatego tak ważna jest odpowiednia podaż białek, węglowodanów oraz tłuszczów. Są one niezbędne do prawidłowej regeneracji komórek. Określone kwasy tuszowe są ważne dla zachowania funkcji bariery skórnej i integralności strukturalnej warstwy rogowej naskórka. Kluczowe są również witaminy, składniki mineralne oraz antyoksydanty. Dieta ma wpływ na procesy wewnątrzpochodne skóry.

Procesy wewnątrzpochodne i zewnątrzpochodne nakładają się na siebie i są silnie związane ze wzrostem reaktywnych form tlenu oraz zjawiskiem stresu oksydacyjnego zachodzącego w skórze. Wolne rodniki powodują jej uszkodzenia między innymi poprzez niszczenie lipidowych składników sebum, ceramidów cementy międzykomórkowego warstwy rogowej. Uszkadzają także włókna elastynowe, powodują depolimeryzację kwasu hialuronowego oraz wpływają na degradację melanocytów i proces melanogenezy.

Glikacja a stres oksydacyjny.

Wpływ cukru na starzenie się skóry jest jednoznaczny. Proces glikacji polega na przyłączeniu się cząsteczek cukru do kolagenu i elastyny – głównych białek podporowych skóry. W ten sposób powstają szkodliwe produkty uboczne określane jako końcowe produkty zaawansowanej glikacji. Białka podporowe skóry tracą swoją dotychczasową elestyczność i zdolności regeneracyjne. Następuje usztywnienie kolagenu. Powstałe uszkodzenia mają charakter nieodwracalny. Proces glikacji powoduje powstawanie stresu oksydacyjnego i wolnych rodników tlenowych co prowadzi do rozwoju stanów zapalnych a te przyspieszają starzenie się skóry.

Skórne manifestacje chorób wątroby

U pacjentów z zaburzeniami wątroby występuje dużo różnych objawów, mogą one być subtelne takie jak zmiany paznokci lub bardziej oczywiste jak żółtaczka.

Inne typowe cechy obejmują teleangiektazje, pajączki naczyniowe, rumień dłoniowy, hiperpigmentację, kępki żółte, bielactwo nabyte, zanik owłosienia czy skórę banknotową (to skóra sucha, pomarszczona, na której widoczne są rozgałęziające się teleangiektazje). Nieprawidłowości skórne mogą być pierwszą wskazówką dotyczącą podstawowej choroby wątroby. Ich identyfikacja ma znaczenie dla wczesnej diagnozy i lepszego leczenia.

Kolejna przewlekła choroba zapalna skóry objawiająca się lub nasilająca w wieku dojrzałym to trądzik różowaty. Postępowanie kosmetologiczne i zabiegi gabinetowe w tym przypadku mają za zadanie uspokojenie skóry naczyniowej, normalizację pracy gruczołów łojowych, działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne lub zamknięcie rozszerzonych naczyń krwionośnych.

Bielactwo nabyte

Jest chorobą przewlekłą polegającą na powstawaniu odbarwionych plam w obrębie skóry, w której dochodzi do ogniskowego uszkodzenia melanocytów. Choroba ta dotyczy do 4% populacji ogólnej a pierwsze jej objawy pojawiają się najczęściej przed 30 rokiem życia. W patogenezie biorą udział czynniki genetyczne, immunologiczne, adhezja melanocytów do nabłonka oraz czynniki metaboliczne związane z komórkowym stresem oksydacyjnym. W leczeniu wykorzystywanych jest wiele metod m. in. Farmakologiczne, zabiegowe czy fototerapie.

Pielęgnacja skóry z bielactwem

Skóra dotknięta bielactwem zazwyczaj nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych jednak podobnie jak w przypadku każdej innej skóry istotne jest odpowiednie nawilżanie i wzmocnienie bariery hydrolipidowej. Skuteczne są preparaty zawierające emolienty, fitoceramidy, kwas hialuronowy oraz mukopolisacharydy.

Z uwagi na większą wrażliwość skóry na działanie czynników zewnętrznych zalecane są preparaty kojące, redukujące zaczerwienienia oraz łagodzące podrażnienia.

Coraz więcej badań wskazuje na potrzebę dostarczenia skórze odpowiednich składników odżywczych z kosmetyków co pomaga przyczyniać się do lepszych efektów terapeutycznych w leczeniu bielactwa. Bardzo ważne jest stosowanie odpowiedniej ochrony przeciwsłonecznej. Utrata pigmentu skóry czyni ją bardzo wrażliwą na szkodliwe działanie promieniowania UV co w konsekwencji może prowadzić do poważnych uszkodzeń czy zwiększonego ryzyka nowotworów skóry.

Kolejną chorobą skóry, z którą mogą się spotkać w gabinecie kosmetolodzy jest łuszczyca. To przewlekła choroba autoimmunologiczna o podłożu zapalnym manifestująca się występowaniem na ciele dobrze odgraniczonych czerwonych grudek zwykle pokrytych srebrną łuską. Niestety nie jest to choroba całkowicie uleczalna.